Szczęsnowski Marian Mieczysław (1902–1981), dyrygent operowy, pianista, pedagog.
Ur. 24 V w Poznaniu, był synem Feliksa (zm. 1924), kupca, i Marii z Sobkowskich (ur. 1880).
S. uczęszczał w Poznaniu do Gimnazjum św. Marii Magdaleny i równocześnie uczył się gry na fortepianie w Państw. Konserwatorium Muzycznym. W r. 1920 przerwał naukę, wstąpił do WP i uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej. Po powrocie do Poznania ukończył w r. 1922 Gimnazjum, a następnie Konserwatorium. W l. 1924–39 był nauczycielem gry na fortepianie w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej. Jednocześnie studiował w l. 1928–32 muzykologię oraz historię sztuki na Uniw. Pozn., a następnie w l. 1933–9 pracował jako korepetytor solistów w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W sezonach 1935/6–1937/8 był tam kierownikiem chóru (przygotował m.in. premierę 18 XII 1937 „Holendra tułacza” R. Wagnera), a w sezonach 1937/8–1938/9 kapelmistrzem. Przez pewien czas, jako zastępca Zygmunta Latoszewskiego, dyrygował poznańskim chórem męskim «Hasło». Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik sceniczny w Teatrze Wielkim (Reichsgautheater Posen). Po jej zakończeniu podjął na krótko pracę referenta muzycznego w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, ale już 1 III 1945 wrócił do Teatru Wielkiego (od r. 1950 Państw. Opera im. Stanisława Moniuszki) jako jeden z dyrygentów operowych. Od r. 1945 wykładał w Państw. Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. Był w Teatrze Wielkim kierownikiem muzycznym przedstawień baletowych: „Od bajki do bajki” O. Nedbala (premiera 15 I 1949), „Karnawał” R. Schumanna i „Noc Walpurgi” Ch. Gounoda (premiera 4 III 1950) oraz „Coppelia” L. Delibesa (premiera 3 VII 1952). W r. 1952 zakończył wykłady w Państw. Wyższej Szkole Muzycznej. Jako dyrygent pracował wówczas nad wystawieniem oper: „Halki” i „Strasznego dworu” Moniuszki, „Buntu żaków” Tadeusza Szeligowskiego i „Borysa Godunowa” M. Musorgskiego. W grudniu t.r. odbył z zespołem Opery Poznańskiej podróż artystyczną do Moskwy, gdzie w wytwórni «Melodia» nagrano płytę z fragmentem „Halki” pod jego batutą. W l.n. dyrygował w Poznaniu przedstawieniami operowymi: „Jaś i Małgosia” E. Humperdincka (premiera 31 III 1957), „Mazepa” P. Czajkowskiego (premiera 9 IV 1961), „Pan Leśniczy” Karola Kurpińskiego (premiera 19 XII 1964) i „Łucja z Lammermoor” G. Donizettiego (premiera 7 IX 1968), a także baletem „Giselle” A. Adama (premiera 8 IV 1967). Dn. 31 VIII 1970 przeszedł na emeryturę. Zmarł 5 XI 1981, został pochowany na cmentarzu Junikowskim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959) i Honorową Odznaką Miasta Poznania (1969).
S. ożenił się 16 I 1944 z Melanią z Nowaków (1904–1993); małżeństwo było bezdzietne.
Błaszczyk, Dyrygenci; – Absolwenci Gimnazjum i Liceum Świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, Oprac. A. Białobłocki, P. 1995; Dziadek M., Opera Poznańska 1919–2005. Dzieje sceny i myśli, P. 2007; Opera Poznańska 1919–1969, Red. J. Waldorff, P. 1970; Świtała T., Opera Poznańska 1919–1969. Dzieje teatru muzycznego, P. 1973; – Arch. Opery Pozn. w P.: Akta osobowe S-ego.
Martyna Węgrzyn